On the other side…
Hoe kan het sterven van iemand die je lief is zo bijzonder zijn en voor de rest van je leven een blijvende indruk achterlaten als zijnde een van de mooiste momenten van je leven. Ik heb dat mogen ervaren en als iemand mij voor die tijd vertelt had dat dit bij een overlijden mogelijk was zou ik het niet geloofd hebben.
Op het moment dat mijn man Michel overleed en ik samen met mijn zoon aan het reanimeren was, we 112 aan de lijn hadden om ons te begeleiden, alle deuren openstonden om de hulpverleners binnen te laten als zij aankwamen, Michel in de woonkamer op de grond lag, was er zo’n intense rust en vrede in en om ons drieën.
Besef van tijd was er niet, mijn handen deden wat ze moesten doen, ook mijn denken was gestopt, geen moment heb ik de gedachte gehad dat hij bij mij moest blijven, er was alleen dat voelen van die intense rust en vrede, zo bijzonder, zo mooi, misschien een blik “on the other side” ik weet het niet, het voelde zo goed.
Zo heel graag wilde ik deze ervaring, dit gevoel aan de mensen om mij heen meegeven als troost, het is mij niet gelukt. Ik weet het, elke ervaring is zo uniek, zo heel persoonlijk dat het lastig is om daar woorden aan te geven, een beeld van te scheppen, toch wil ik het aan de hand van de volgende metafoor proberen omdat deze ervaring mij zo heel erg geholpen heeft in mijn rouwproces en voor altijd mijn beeld van doodgaan heeft doen veranderen.
Misschien ben je wel eens in een kerk geweest, zo’n ouderwetse kerk met een klokkentoren, glas in lood ramen en houten banken, of misschien was het wel een mooie kathedraal. Je ging er naar binnen niet zo zeer om een dienst bij te wonen maar meer om deze te bezichtigen.
Ik wil je graag uitnodigen terug te stappen in deze ervaring en neem je weer mee naar deze kerk.
Zie je zelf op de kerk toelopen, je duwt de zware kerkdeur open en gaat naar binnen.
De deur gaat achter je dicht en met dat je deze achter je dicht doet laat je alles achter je, je drukke leven, de buitenwereld, even is het er niet meer.
De rust en stilte komt je tegemoet. Ongemerkt demp je je stem, loop je rustig en zachtjes door de kerk.
De geluiden van buiten zijn verstomd, nauwelijks hoorbaar en je bent je er ook niet meer van bewust. Op je gemak kijk je rond, steekt misschien een kaarsje aan of gaat even zitten, misschien voor een gebed of een moment van bezinning, of zomaar even. Ook het besef van tijd staat even stil, er is alleen jij, de sereniteit in de kerk, het gevoel van rust en vrede, verder niets.
Als je deze stilte, rust en vrede hebt kunnen voelen, kunnen ervaren, wil ik je vragen dit gevoel vele malen groter en sterker te maken.
Zo ongeveer heb ik de intense rust en vrede gevoeld bij het sterven van mijn man en wat ik zo heel graag aan anderen wil meegeven, want als doodgaan zo voelt, zo mooi, intens en liefdevol, is er niets om bang voor te zijn…
Dood gaan, het tegenovergestelde van geboren worden, of je nu op deze wereld komt, of hem weer verlaat, er is het zelfde intense gevoel van grootsheid.
Dankbaar ben ik dat ik dit op deze manier heb mogen ervaren.