De rollercoaster…
Zomaar wordt dit op mijn pad geplaatst, ongevraagd. Een achtbaan, stoppen kan niet, alle controle ben ik kwijt. Een chaos aan gevoelens en emoties komt voorbij, allemaal willen ze gevoeld en doorleeft worden.
Verdriet, pijn, eenzaamheid, onwerkelijkheid en tegelijk ook blijheid, vrede, vreugde en wat als ik je niet zo mis, als ik voel en weet dat waar jij nu ook bent het daar goed is voor jou, er rust en vrede is, is dit dan slecht, schuldgevoel, twijfel aan mezelf, heb ik wel gehouden van, kan ik dat wel, of is dit nu juist houden van. Het gevoel dat ik mezelf verloren ben, totaal kwijt, wie ben ik, waar sta ik en hoe nu verder…
Vluchtgedrag, mijn huis is niet mijn thuis, ’s nachts huilen en soms ook overdag als de emmer te vol is en even moet overlopen. De momenten dat ik het echt niet meer zie zitten, ik echt niet meer verder wil, omdat de chaos aan gevoelen en emoties op dat moment zo groot is, het is te veel. Tegelijkertijd mijn diepe weten dat ik nooit die stap zal nemen om daadwerkelijk uit het leven te stappen, daarvoor is het me te lief.
De verantwoording voor de kinderen, soms zo zwaar, twee stappen vooruit en een terug, weer twee stappen vooruit en een terug en toch…
Nooit heb ik mij slachtoffer gevoeld van de situatie waar ik in terecht gekomen ben, ik begrijp dat je boos kunt zijn, het onrechtvaardig vindt. Ik heb dit nooit zo gevoeld omdat ik er in geloof dat niets voor niets gebeurd in mijn leven, dat er een reden is dat dit op mijn pad komt, ook al weet ik die reden (nog) niet.
Verder heb ik de vaste overtuiging dat je wordt geboren, groeit en dood gaat als je tijd gekomen is, je leven is voltooid op het moment dat je sterft, geen seconde te vroeg, geen seconde te laat, dat wat je hier op aarde kwam doen is gedaan. En als je voorbij kunt gaat aan tijd, niet meer denkt in dagen, maanden, jaren dan worden we allemaal even oud, we leven namelijk allemaal ons hele leven, het hele leven dat ons gegeven is. Een mooie gedachte die mij rust en ruimte geeft.
Gevoelens van blijheid, plezier, vreugde, ze horen ook bij mijn proces. Genieten van de kleine dingen, een leuk gesprek, even ergens naar toe, met de kinderen op vakantie, het leven gaat verder. Al voelen deze dingen in het begin anders dan ik wil, niets voelt meer als “normaal”, ze leiden me even af van wat er in me speelt en geven me het gevoel, ik leef.
Zo goed mogelijk probeer ik door te gaan en vaak kreeg ik de opmerking:”je doet het zo goed, je bent zo sterk”, mijn gedachte was dan vaak en soms vroeg ik het ook wel: “kun je ook verder kijken dan alleen de buitenkant, begrijp je ook wat het me kost om er zo in te staan”?
Ik realiseerde me dat het voor een buitenstaander heel moeilijk te begrijpen is, zelfs als je het zelf hebt meegemaakt is het lastig, ook al zijn er veel overeenkomsten. Ieder rouwproces is uniek, geen een hetzelfde. Ook in mijn gezin wordt er op verschillende manieren mee omgegaan, immers, ieder mens verliest iemand anders, heeft een andere binding en houdt op een andere manier van degene die er niet meer is.
Verleden, heden, toekomst, maatschappelijke en sociale posities, de verhoudingen in mijn gezin, alles, echt alles verandert en komt in een ander perspectief te staan. Ook daar moet ik mee leren omgaan, een weg in zien te vinden.
Tegelijkertijd vraagt het mij ook de weg naar binnen te gaan, wie ben ik, wat ik doe hier op aarde, waar ga ik naar toe, wat wil ik met de rest van mijn leven.
Een weg naar rust en vrede, leven in het hier en nu, het accepteren van dat wat is, me laten meegaan op de stroom van het leven.
Ik heb vele inzichten mogen ontvangen, grote, kleine, mooie en minder mooie, over mezelf, het leven, de dood en telkens weer brachten zij mij een stapje verder op mijn weg, soms een grote stap, dan weer een kleine. Eén van die hele mooie momenten is toch wel geweest dat ik echt heb mogen ervaren dat mijn geliefden zo heel dicht bij mij zijn. Tijdens een stilte oefening bij de NLP cursus, waren zij daar als een warmte, als een vangnet achter mij en lieten mij voelen dat ik niet alleen ben, een heel emotioneel en ook bijzonder moment.
Zo onderzocht ik ook mijn gedachten en overtuigingen, één daarvan was dat ik altijd geloofde dat als iemand dood gaat er niets meer is, alles weg is, je alles moet loslaten, er niets meer overblijft. Vele malen nam ik afscheid, van mijn man, vader van mijn kinderen, vriend, maatje, van alle rollen die hij in mijn leven speelde, tot er niets meer overbleef dan de liefde die er tussen ons was, ook hiervan probeerde ik afscheid te nemen, pas dan, zo was mijn gedachte, zou ik klaar zijn met mijn rouwproces, had ik alles verwerkt en natuurlijk lukte dit niet.
Pas toen ik mezelf toestond dat de liefde er gewoon mocht zijn, ook in mijn huidige leven, ontstond er heling, ruimte, vrede. De liefde die ik voel voor mijn man, mijn ouders, de liefde die zij voelen voor mij, het is altijd in mij.
Het fysieke, het tastbare is er niet meer, dat is waar, de liefde is altijd gebleven.
Het is deze liefde, die zich niet meer uit in tastbaarheden, die ik niet meer ervaar met mijn zintuigen, enkel nog voel in mijn hart, heb ik geaccepteerd en geïntegreerd in mijn dagelijks leven, daar heb ik mee leren omgaan. Ik hoef daarvan geen afscheid te nemen, ik kan daarvan geen afscheid nemen, ik kan het ook niet kwijtraken, dat is niet mogelijk, het is een deel van mij, we zijn immers allemaal liefde…
Leren zien met andere ogen, leren horen met andere oren, communiceren op een andere manier. Als ik mijn ogen sluit zie en voel ik ze heel dicht bij me, ik hoor de melodie die zij in mij hebben achter gelaten, voel hun aanwezigheid in mijn hart en soms als ik even de weg kwijt ben, me laat leiden door gedachten die niet waar zijn en me alleen voel, keer ik naar binnen en dan voel en weet ik weer dat ik nooit alleen ben en alles er nog is.
Dood en verlies, ze hebben voor mij voor altijd een andere betekenis gekregen.
Houden van is loslaten, Ik heb mijn geliefden in liefde losgelaten om daar te zijn waar ze moeten zijn, ze zijn daar immers en kreeg er zoveel voor terug, het is goed…
IK WEET….
Ik weet:
Je leeft daar in het land van licht.
Je bent niet dood, je leeft.
Ik weet het met mijn hart.
Ik weet:
De liefde die ons bindt sterft nooit.
Liefde kan niet sterven, omdat zij eeuwig is,
daarom blijven wij in liefde met elkaar verbonden
Jij daar, ik hier.
Ik weet:
Je zorgt voor mij vanuit het land waar jij nu leeft.
Je ziet wat er verborgen is,
je ziet de levensles die ik te leren heb,
de opdracht die ik vervullen mag
en met al je kracht inspireer je mij en sta je mij bij.
Ik weet:
Je bent niet dood, je leeft.
Ik stuur je al de liefde van mijn hart zodat ook jij zult voelen
dat onze liefde eeuwig is.
– Hans Stolp –