Mooie rozen en scherpe doorns…
Mijn naam is Yvonne Burghouwt en ik ben opgegroeid in Rotterdam.
Moeder van 4 kinderen, allemaal jongens, een echt mannenhuishouden dus.
Na een periode van werken als administratief medewerkster jarenlang thuis geweest om er te zijn voor de kinderen als fulltime gezinsmanager.
Ik hou van lezen en muziek luisteren, creatief bezig zijn in vele vormen, je kan het zo gek niet opnoemen of ik word er enthousiast van, vind bijna alles leuk. Lekker lachen en gek doen op zijn tijd, leef en laat leven…
Open, eerlijk, zonder masker, je mag alles van me weten, ben zelden chagrijnig, hoewel je ’s morgens niet te druk moet doen. Soms onzeker of ongeduldig, eigenwijs, gevoelig, sterk en kwetsbaar tegelijk.
Vele mooie rozen heb ik op mijn pad gehad en elke dag komen er weer nieuwe bij, grote dingen zoals de geboortes van de kinderen, wondermooie ervaringen telkens weer en ook de kleine dingen, zomaar even heerlijk genieten van een wandeling aan het strand, een mooie bloem of een lieve lach, een fijne vriendschap.
Natuurlijk zijn er ook de doorns waaraan ik mij bezeerde, de scheiding van mijn ouders, op latere leeftijd, een nare situatie. Het plotseling overlijden van mijn moeder en dan een jaar daarna zelf de diagnose fibromyalgie krijgen, een chronisch pijnsyndroom.
Toch…mijn hele leven is er al een diep weten in mij: ik kan diep buigen en zal niet breken, ik kom hier doorheen, altijd op zoek naar het positieve in een situatie, ongeacht hoe de situatie op dat moment ook is.
Dan is daar de dag waarop het leven van ons allemaal ingrijpend verandert en nooit meer hetzelfde zal zijn, mijn man Michel overlijdt na een hartinfarct en in tien minuten tijd staat het leven op zijn kop. Zijn sterven zo plotseling, heftig en toch ook zo bijzonder…
Op de “overleefstand” ga ik verder met mijn jongens, een chaos aan gevoelens met mij meedragend.
Terug naar school om diploma’s te halen, cursus administratief medewerkster, dit om mijn mogelijkheid te vergroten terug te kunnen keren op de arbeidsmarkt en of het nog niet genoeg is krijgt mijn vader de diagnose kanker, tien maanden na Michel overlijdt ook hij.
Vreemd gevoel is het om wees te zijn, een duidelijke verschuiving van de generatie.
In heel korte tijd is er veel veranderd en dacht ik veel kwijtgeraakt te zijn van wat mij lief was, mijn ouders, mijn man, mijn gezondheid, en hoewel ik mij af en toe afvroeg waar ik de kracht vandaan moest halen hielden het diepen weten “alles komt goed” en “het lichtje in de duisternis” mij op de been, ik ging verder, haalde nog meer diploma’s en kreeg een kantoorbaan bij een vriend van mijn man, ik dacht in dat opzicht alles goed op de rails te hebben.
Mijn hele leven heeft eigenlijk altijd in het teken gestaan van het klaar staan voor anderen, een echte “pleaser”. Dat kan natuurlijk heel lang goed gaan, tot er een moment komt in je leven waarop je beseft dat het op deze manier niet meer gaat, het is genoeg is geweest. Ik had mij totaal leeg gegeven.
Ik besloot om voor mezelf te kiezen, voor dat wat ik wilde.
Ik kwam in aanraking met een lieve vrouw, orthomoleculair therapeut, bij wie ik in therapie ging, stopte met de cursus waar ik mee begonnen was en begon dingen te doen die ik echt leuk vond, waar mijn interesse lag en waar ik echt blij van werd, langzaam maar zeker ging ik van “overleefstand” weer naar leven.
Ik kocht een fototoestel en volgde een fotocursus, leerde veel over fotografie en meer nog dat het belangrijk was wat ik zelf mooi vond. Ik leerde om anders naar de wereld te kijken, een nieuwe passie werd geboren.
Heerlijk is het om buiten in de natuur te zijn met mijn camera, ik kan mij er helemaal in verliezen, daarna het bekijken en bewerken van de foto’s en dan dat “wow” gevoel als die ene foto erbij zit die er voor mij uitspringt.
Later heeft dit zich uitgebreid naar het fotograferen van mensen zoals ze werkelijk zijn, zonder te poseren en zonder de bekende cheese-glimlach. Kijk hiervoor op mijn website www.letitbefotografie.nl.
Inmiddels ging het in het bedrijf waar ik werkte niet zo goed en een conflict zorgde ervoor dat ik opnieuw moest kiezen, ga ik zo door of kies ik weer voor mezelf. Ik koos voor het laatste, sprong met vier kinderen het diepe in en zegde mijn baan op, ik verbrandde alle schepen achter mij. De vraag wat ik nu verder met mijn leven wilde drong zich aan mij op en eigenlijk was er op dat moment maar één antwoord: een eigen praktijk waarin ik alles wat ik zelf meemaakte, het proces van rouwverwerking, het vinden van innerlijke rust, kan inzetten om andere mensen te ondersteunen in hun proces, waarbij ik in mijn kracht sta en dicht bij mezelf blijf. Ik wist helemaal nog niet hoe ik dat vorm moest geven, maar het idee was er.
In de jaren die voorbij gegaan waren had Reiki al een paar keer mijn pad gekruist zonder dat ik nu eigenlijk wist wat dit was. Ik ging mij daar in verdiepen en kwam via mijn therapeut in aanraking met mijn Reiki Master Jantiene.
Dacht ik in eerste instantie nog dat Reiki een zweverig gebeuren was, niets is minder waar, Reiki is zo eenvoudig en zo basic. Na een fijn gesprek en een behandeling wist ik, hier wil ik verder mee.
Een Reiki 1 cursus volgde al gauw.
Heerlijk is het om met Reiki bezig te zijn, in eerste instantie voor mezelf, daarna om ook andere mensen te helpen. Reiki heeft mij zo geholpen in mijn proces dat ik voelde dat dit de basis voor mijn praktijk zou worden.
Ik behaalde het certificaat NLP Practioner, een fijne cursus waar ik mede bevestigingen kreeg van dat wat altijd al in mij had geleefd.
Een HSP- training volgde om nog beter bij mezelf te kunnen blijven.
Ik voelde dat het tijd werd om de Reiki 2 graad te gaan halen.
Na Reiki 2 ben ik al heel snel aan de Reiki Master opleiding begonnen, deze duurt een jaar, een jaar van nog verdere verdieping waarin ik vele inzichten heb mogen ontvangen, veel heb losgelaten en die veel heeft bijgedragen aan de innerlijke vrede die ik nu voel.
In april 2016 behaalde ik de Reiki Master graad in the Usui System of Natural Healings.
Alle mooie rozen en alle scherpe doorns hebben mij gebracht tot het punt waar ik nu sta, anders dan ik ooit had verwacht en toch zo waardevol, juist de doorns leerden mij het meest.
Het leven neemt zijn eigen wending, leeft door mij heen en ik ga daar in mee, controle is er niet, al denk ik dat soms wel.
Hier ben ik dan, op dit moment, daar waar ik blijkbaar wezen moet, want ik ben er. Op de juiste plaats op het juiste moment, accepteren van dat wat is, houden van dat wat is, zonder verzet alles er laten zijn, Let It Be..
Het leven staat nooit stil en is een aaneenschakeling van veranderingen en zo ook ik.
Vandaag ben ik anders dan ik gisteren was en anders dan ik morgen zal zijn, ik leef vandaag want vandaag is de dag…